Herken je dat? Je word je gewaar van je eigen overtuigingen. Je emoties borrelen naar het oppervlak. Dezelfde emoties die je al jaren onderdrukt, wat je zelf dus eigenlijk allang vergeten was. Speelt dit thema nog steeds? Je ziet hoe de systemen niet meer lijken te kloppen, hoe jij er niet meer in past. Hoe je je een betere en mooiere wereld voorstelt, waarin alles in flow gaat. Waarin je kind échte dingen leert, zoals eigenliefde en samenwerking. Je weet eigenlijk niet meer van welke partij jij nu zelf eigenlijk bent en welke mening jij nu moet uitdragen. Alle meningen om je heen zijn zo schrijnend, zo hard. De wereld lijkt wel op zijn kop te staan. Complete chaos.
We verhogen onze vibratie
Dat heb je goed. De wereld staat op zijn kop. Of beter gezegd, de aarde trilt een beetje sneller en sneller. En wij als samenleving trillen daarop mee. Alles gaat sneller. Ook dat wat een lage trilling bij zich draagt, dichte energie, verhoogt zijn trilling. Weggestopte overtuigingen, dat wat het daglicht niet kon verdragen, trilt lekker mee. En daarmee komt er vanalles naar de oppervlakte. Alles wat niet puur, eerlijk, integer en naar waarheid is, wordt zichtbaar. En wij mensen vinden daar wat van. Van al die dingen die we te zien krijgen. Onze aard is het om dingen te zien en erover te oordelen. Dat is hoe we dat altijd al doen. Dus dat is hoe het werkt. Toch?
Is dat wel écht waarachtig zien? En accepteren we daarmee wel de ervaring die we hebben of het object of de persoon die we voor ons hebben? Oordelen behoort tot ons egobewustzijn. We zijn ons gewaar van het hebben van een lichaam en een geest (wij zijn ons brein!) die kunnen rationaliseren, analyseren en bovenal creëren. We zien goed en kwaad, we zien licht en donker, we keuren goed en keuren af. Dat wat er buiten ons speelt. En helaas ook dat wat er binnen ons speelt. En het één gaat daarbij hand in hand met het ander.
Maar hoe werkt dit nou? Hier kreeg ik een mooi inzicht over tijdens de reading van de tijdlijn van ons collectief bewustzijn samen met mijn readingpartner.
Het Egobewustzijn
Tijdens de reading zagen we hoe een schip als het ware in tweeën splitste, gespiegeld door een onzichtbaar vlak, waarbij er twee polariteiten ontstonden. Het ene schip verkeerde in het licht en het ander in het donker. Het licht zag eruit als “het stramien”, de norm, zoals het hoort. Er is plezier, maar het voelt ook wat onbereikbaar en vlak. Het donker zag er heel donker uit, vol met mist, onveiligheid en angst. Deze kant heeft een enorme onwenselijke aantrekkingskracht. Er is een immense afstand tussen beide, de twee polen. Hoe meer je naar het licht kijkt, hoe verder je in het duister gezogen wordt. Het doet je bevriezen, je kunt geen kant meer op. Stilstand is het resultaat. Het voelt onprettig donker. Het licht is gewoonweg té ver weg. Een lineaire polariteit, een bewustzijn waarin je geacht wordt deelnemer te zijn. Het egobewustzijn is daarmee een deelnemend naar buiten gericht bewustzijn.
Het Hartbewustzijn
We stappen uit onze rol van deelnemer en starten met observeren. Het vergt moed om een stap naar achteren te doen en je eigen “licht” aan te zetten om zo het tafereel in zijn geheel te aanschouwen. Vanuit de lineaire polariteit ziet dit eruit als een 3e vlak op de lijn, de gulden middenweg. Hij is aanwezig, maar onzichtbaar als je vanuit de polen kijkt. Vanuit het donker wordt dit deel overschaduwd, vanuit het licht is het overbelicht, want de twee polen maken naar elkaar toe zo’n harde grens. Vanuit de middenweg, ofwel als observeerder op afstand van de schepen, kun je het licht zowel als het donker aanschouwen. Om uit de bevriezing te komen is het nodig om zowel het licht als het donker buiten jezelf er te laten zijn, het te zien, te erkennen en accepteren zonder waardeoordeel. Vrij van waarde. Het hartbewustzijn is daarmee een oordeelloos, observerend en een naar binnen gericht bewustzijn.
Van buiten naar binnen keren
We mogen ons in deze tijd van buiten naar binnen toe gaan richten. In dit midden is er een scheur aanwezig die gezien wil worden en om heling vraagt. Een scheur in onze werkelijkheid, steeds voelbaarder door de trekkracht van de steeds verder van elkaar weg bewegende polen. En nu komt het: deze scheur is aanwezig in al onze harten. Om de scheur in de werkelijkheid van onze buitenwereld te helen, is het nodig de polariteit in ons hart te helen. Onze blik die naar buiten gericht is, mag nu naar binnen keren, naar ons hart. Als je ziet hoe iets niet klopt in je buitenwereld, heb je geoordeeld over de buitenwereld. Ga op zoek naar dat oordeel in je binnenwereld en ga er eens mee zitten. Vraag wat het daar doet? Geef het liefde, aandacht, luister ernaar.
De splitsing van onze ziel
Door onze pijn, hardheid en ongenoegen naar onszelf met zachtheid te helen, straalt dit uit in onze realiteit. De buitenwereld spiegelt, toont voorwaarden waaraan voldaan dient te worden. Het daadwerkelijke besluit in onze harten om eraan te willen en zullen voldoen ten koste van je eigenheid resulteert in een splitsing van de ziel, waarbij één deel door het eigen individu geaccepteerd wordt volgens de maatstaven van de buitenwereld en het andere deel wordt achtergelaten als waardeloze eenheid, als niets. Een innerlijk waardeoordeel met verstrekkende gevolgen: je bent nooit 100% heel, nooit 100% jezelf. Et voilá, de waardevolle ervaring van het egobewustzijn: Jezelf leren kennen in polariteit als deelnemer. Opwindend, hè?
Transitie naar een leven zonder waardeoordeel?
Door beide polen van jezelf te leren zien, blijven zien, voelen, ervaren, erkennen, accepteren en uiten zonder enig waardeoordeel maakt de scheur heel. Jij wordt heel. En je maakt een transitie door. Een transitie die we allemaal door mogen maken. Het vergt moed om in jezelf van een afstandje jezelf te observeren en te accepteren voor alles wat het is: donker zowel als licht. Het gaat ook gepaard met een prachtige liefdevolle zachtheid. Deze zachtheid is de brandstof voor de moed en maakt het heel aantrekkelijk om in deze staat van zijn te verkeren. Alsof het zelfs als een beschermende bubbel fungeert. Alles wat er tegenaan botst, zal mee verzachten.
Zie het als een spel
De polariteit blijft sterker en sterker worden en zal je verleiden uit je bubbel getrokken te laten worden. “Doe ik het wel goed? Zit ik wel in mijn centrum? Ben ik nu verlicht? En, hou ik al genoeg van mezelf?” Perfectionisme maakt plaats voor spiritueel perfectionisme. Angst, onzekerheid, bevestigingsdrang. Al je overtuigingen trillen je van je voetstuk. De uitnodiging is om telkens de stap terug te doen, het te zien voor wat het is, jezelf helemaal te accepteren en daarin te verzachten. Spelenderwijs ontdek je zo de grenzen van de bubbel van je hart, hoe je centrum aanvoelt, wat je triggers zijn en hoe je weer terugkomt in deze zachte hartsbubbel. Een ontdekkingstocht van het hartbewustzijn en hoe je vanuit daar kunt leven en ervaren. Een nieuwe werkelijkheid. Merk en voel je het verschil? Hoe opwindend is dát?
Een nieuwe werkelijkheid
Ook binnen deze nieuwe werkelijkheid is een zekere polariteit aanwezig, het ziet er alleen anders uit en is niet het focuspunt van de levenservaring. Je neemt er immers niet meer aan deel, maar je observeert. Zodra je in dit hartbewustzijn verkeert, gaat er een enorme ruimte open. Er ontstaat letterlijk en figuurlijk ruimte: ademruimte, ruimte in je zichtveld, ruimte in de vorm van mogelijkheden, zeeën aan ruimte voor jezelf, moeiteloosheid, onvoorwaardelijkheid.
Als we dan weer naar de schepen kijken, zien we dat ze een haarspeldbocht terugvaren naar het spiegelvlak en die doorkruisen. Je hebt nu als observerend deelnemer controle over wat daar gebeurt, zonder je gedachtes of ‘mind’ te gebruiken. Je kunt het tafereel laten afspelen en je goddelijke creatiekracht gebruiken, vanuit je hart. Dit is een combinatie van in jezelf blijven kijken en daarin je bewustzijn richten op delen van jezelf, de flow van het leven door je heen laten werken. Een combinatie van richten en vertrouwen. Alles vanuit ontspanning, zelfacceptatie, zelfliefde, vertrouwen, moeiteloosheid en onvoorwaardelijkheid zonder waardeoordeel.
Twee sleutels, twee sloten, twee deuren
Als we dan kijken naar de twee verschillende manieren van kijken naar de wereld, kunnen we er een metafoor op toepassen. Het hartbewustzijn (of observerend bewustzijn) is net als het egobewustzijn (of deelnemend bewustzijn) een controlekamer, of liever gezegd sleutel die op een slot past om een deur te openen naar een nieuwe werkelijkheid. De sleutel van het egobewustzijn met zijn deelnemend vermogen en gerichtheid op de buitenwereld past op het slot van waardeoordeel, waarmee je de deur opent naar de voor ons welbekende dimensies, onze realiteit. We leven in lineariteit, polariteit, lichamelijkheid, angst, individualiteit en volgordelijkheid. Door het egobewustzijn te gebruiken, kunnen we ermee verbinden, het ervaren en erin navigeren. De sleutel van het hartbewustzijn met haar observerend vermogen en naar binnen gerichtheid (het Zelf) past op het slot van intuïtie, zelfliefde en acceptatie, waarmee je de deur opent naar voor ons nieuwe en nog onbekende dimensies, een nieuwe realiteit. We zullen hier vanuit de sleutel van het hartbewustzijn verbinding kunnen maken met en navigeren in circulariteit, ruimte, mogelijkheden, manifestatie, aantrekkingskracht, creatiekracht, het echte licht, (inter)connectiviteit en spirit gerichtheid.
Verbind met je intuïtie
Om te kunnen navigeren in nieuwe dimensies, zullen we eerst bewust door een overgangsfase, een transitie heen bewegen. Een fase waarin we werken met beide sleutels en ervaringen opdoen in beide werkelijkheden. In ons lichaam zit het egobewustzijn sterk verankerd. We hebben een lichaam dat geheel functioneert op het systeem van waardeoordelen. Een gebeurtenis triggert in ons een gedachte die gekoppeld is aan een oordeel, wat vervolgens een hele keten in gang zet: Je lichaam ervaart allerlei emoties, waarop gedrag is gebaseerd, wat weer een impact heeft op de buitenwereld met een bepaald gevolg van dien. Het waardeoordeel is een harde, duidelijke stem die ons leidt naar waar we met dit bewustzijn horen te zijn. Onze plek in onze werkelijkheid. Onze intuïtie daarentegen is heel liefdevol, fluisterzacht en vraagt om bewustzijn, moed en helderheid. Ze is daarbij ook volhardend, vergevingsgezind en eenduidig. Ze zal je de weg wijzen, zonder omweg, zonder falen. Een helder pad geleid door een zachte stem, die ruimte inneemt als je het haar toestaat. Die je aanbiedt, wat jij precies op dat moment nodig hebt, als je je er onvoorwaardelijk aan kunt overgeven. Dit is als het ware een spier die we mogen trainen, zodat we haar met respect de ruimte kunnen bieden die zij nodig heeft om ons te leiden naar waar we met dit bewustzijn horen te zijn. Onze plek in die nieuwe werkelijkheid.
Commenti